10
Тые, што былі і Асва с Пчалою.
Асва і Пчэла. (Уходзяць разам, абняўшыся). На зазыў твой снатворны Мак, сьпяшылі мы з далёкае стараны. Пахвалёны табе, паночку!
Мак. Навекі… Надта рад, што бачу вас у вялікім прыяцельстві. Ці даўна зышліся?
Пчэла. С першае вясны. У Асвы нехта спаліў хату з усім скарбам: яна з голаду ўмірала. Я зжалілася дала ей прытулак у сябе і накарміла. С тае пары і прыяцельства завялося. Цяпер мы ня можэмо адна без другое жыці.
Асва. (Сама сабе). Пакуль Пчэла будзе карміць нізашто пе адыйду.
Мак. А дзе вы жывецё?
Пчэла. У мяне у вульлю. Робімо кождая па сабе, а емо умесьці.
Асва. (Сама сабе). Твой салодкі мёд.
Мак. Хвалю вашу прыязнь.
Асва і Пчэла. (Разам). А пазволь, вяльможны Мак, завясьці прыяцельства с табою. Мы сядзем каля твайго вуха, ды засьпеваем табе сваю песьню. Ось гэтак: бз-бз бз!..
Мак. (Затыкаючы вушы). Дзякую вам, прыяцелькі, ніхай калі небудзь другім разам, а цяпер ня трэба…
Асва. А шкада, што шаноўны Мак не дазваляе пацешыць сябе нашымі сьпевамі. (Сама сабе) Ой, з якой-бы я ахвотай запусьціла у яго шчокі сваё гострае жыгала! .. (Асва і Пчэла атходзяць).
Тые, што былі ды Разэда.
Разэда. Да ног тваіх кладу паклон, вяльможны Мак! От і я, нябога, прыйшла да цябе на званну вечарынку.
