Старонка:Смык беларускі (1920).pdf/27

Бо на гэтай руцэ німа сказы!
Ей, смялей аткрывай галаву
Я паклон мой табе да зямлі;
Я тваей галавы не сарву
I маей вы-б, паны, не ўзялі.
Не уцекай ад маей ты сермягі, —
Мне ня стыдна у ей ані чуць,
Вот твой храк я ня меўбы адвагі,
Чортаў храк, на сябе апрануць.
На кашулю глядзіш крывым вокам
Што у хапе бабы мне пашылі,
Прапацела яна маім сокам, —
Цэлы тыдзень яе не памылі….
А твая-ж? як той сьнег, як папер,
I пацеў хто і ткаў і бяліў,
I хто шыў і хто праў…. а цяпер,
Ты той пот на сябе узваліў.
У кашулі той мне было б стыдна,
Што не сам на яе гараваў,
Хоць бялейшая яна — не завідна —
Не вазьму, каб ты мне дараваў.
А кінь вокам на хату маю:
I цячэ, і гніе, і крывая,
У сярэдзіне гной, стаіць на гнаі,
I дзіўлюся я сам — як трывае?
Не дзівіся, панок, як жыву, —
Мне ніхто не памог будаваць.
Хоць лянівым у сьвеце слыву,
А магу сьвет карміць-гадаваць.
Ты-ж пазнаў, што ў ксёнжках стаіць;
А там розуму шмат ад вякоў
I ўсё можэш па ксёнжках рабіць;
А гдзе-ж ксёнжка для нас мужыкоў?
Гдзе-ж нам розуму столько набраць? —
Знаем толкі загон да саху,
I жывём каб касіць, да араць,