Пан як рэзаны вол так зароў,
Чорт душу ухапіў згарача
I ківае на сьмерць, каб ісьці
Забіраць мужыка, бо змеркло,
А яму-ж трэба душы нясьці,
Прад паўночай каб стань аж у пекло,
„А ты хіба яго не запер?
„Я-ж пярвей мужыка апрастала —
Кажэ сьмерць — ён дык легка умёр,
„Клікаў сьмерць, бо хлеба не стало,
„Ен прад тым і у споведзі быў;
„Умяраў як заснуў, ані пікнуў!“
Чорт са злосьці сабакай завыў.
А тут старшый яго зараз клікнуў.
Чорт панскі хапіўшы дух знік
Мужыцкі-ж валочыцца той дух.
Не мае прытулку нігдзе той мужык,
А пан ідзе ў шчот у пекле за двух.
А чорт за упуск душы-бядоты,
Што за сьмерцьцю ня ішоў ён сьлядом,
Саслани у рыштанскія роты
Над пякельным чартоўскім судом.
Сьмерць затое, што у хату ідучы
Душу забіраць, ня клікала чорта,
Праз тры дні смактала анучы
І ў халоднай сядзела запёрта.
|}
|
Не чурайся. Не чурайся мяне, панічок |
