Старонка:Смык беларускі (1920).pdf/25

Былі на душы ўсякі грахі,
I пекло даўно абецана.
А жыць было цяжка, бядота,
Людцы праклінаюць за штосьці…
Каму-ж гэтак жыць ёсьць ахвота, —
Ніколі ніякай радосьці?
Тымчасам у пекле ды чэрці
I хаму і пану празначылі кут.
Пытаецца чорт цётанькі — сьмерці:
„Калі ім абодвым будзе капут?“
У чвартак чысты была калейка
Скончыцца пану і хаму,
Каб без пазвону душа зладзейка
Стала у пякельную браму.
Паслаў чорта (трохі храмога),
Каб душы абедзьве ён разам
Проста да чорта старшога
Прывёў с чортаўскім указам.
Храмы чорт паляцеў перш у хату;
Глядзіць, аж мужык за сталом.
На дзюру ў кажусе кладзе лату,
Потым хату мяце памялом..
Чорт падумаў — ня хутка умрэ!
Пабягу я да пана да гляну.
Прыляцеў, аж сьмерць пана бярэ;
Дактары сьцерагуць, лечуць рану,
Што па горле касой сьмерць чыркне,
Дык яны, дактары, капляў тыц, —
I не знаць, ці касіла, ці не,
Зараз рану загояць як ніц!
Умарылася сьмерць, пан раве
Уміраць ані мысьле сабе;
Аж кашулю парваў, коўдру рве,
I усё гроты пад бруха грабе,
Калі дзынь-дзылін! шусьць: ксёндз прыйшоў!
Смерць касой як махнула с плеча, —