Уперадзе на адлегласці пыцідзесяці футаў ужо бег Вялікі Олаф, цвёрда вырашыўшы выйсці пераможцам з спаборніцтва. Смок паслухаўся, і калі абодва праціўнікі дабраліся да пачатку пад’ёму на Даусон, Смок нагнаў свайго саперніка. Але на вышыні Вялікі Олаф зрабіў намаганне, ірвануўся наперад і выйграў каля дванаццаці футаў.
За пяць кварталаў уніз па галоўнай вуліцы знаходзілася заявачная кантора. Вуліца была запоўнена народам, нібы на парадзе. Не так ужо лёгка было Смоку нагнаць свайго гіганта-саперніка, а калі ён яго нагнаў, дык перагнаць яго было ўжо немагчыма. Бок-аб-бок беглі яны па вузкаму праходу сярод шчыльных сцен захутаных у футры людзей, якія крычалі. То адзін з іх, то другі вялікім сударгавым прыжком выходзіў наперад на які-небудзь дзюйм толькі для таго, каб зараз-жа згубіць яго.
Калі тая хуткасць, з якою яны імчаліся раней, была забойніцкай для сабак, хуткасць, развітая імі цяпер, была не менш забойніцкай для іх саміх. Але яны змагаліся на мільён далараў і на вялікі гонар на Юконе. Адзінае вонкавае ўражанне, успрынятае Смокам у час апошняга шалёнага бегу, было пачуццё здзіўлення, што ў Кландайку так шмат народу. Да гэтага часу яму ніколі не прыходзілася бачыць усіх адразу.
Міжвольна ён замарудзіў бег, і Вялікі Олаф ірвануўся наперад. Смоку здавалася, што ў яго зараз разарвецца сэрца, і ён ужо зусім не адчуваў пад сабой ног. Ён ведаў толькі, што ногі ляцяць пад ім, але не ўяўляў сабе, якім чынам ён прымушае іх ляцець і як ім пашанцавала данесці яго да гіганта-саперніка.
Адчыненыя дзверы заявачнай канторы паказаліся перад імі. Абодва сапернікі зрабілі апошняе, нязначнае і дарэмнае намаганне. Ні адзін з іх не мог перагнаць другога, і бок-аб-бок яны падбеглі да дзвярэй, сутыкнуліся адзін з другім і расцягнуліся на падлозе канторы.
Яны селі, але падняцца не маглі. Вялікі Олаф, абліваючыся потам, цяжка дыхаў, ловячы паветра раскрытым ротам і дарэмна намагаючыся вымавіць нешта. Затым ён працягнуў руку; у значэнні гэтага руху нельга было памыліцца. Смок таксама працягнуў руку, і праціўнікі злучыліся ў моцным рукапацісканні.
— Ну, і задалі-ж вы жару! — пачуў Смок словы кантралёра па залатых справах, але гэта было нібы ў сне, і голас быў якісьці слабы і далёкі. — І я магу сказаць адно: вы або-
