— А, не, вы забыліся! Адна-ж з маіх карцін вісіць у вялізнай зале гэтага самага клуба.
— Найгрубейшая карыкатура! А музыка! Твая пяшчотная, але неразважлівая маці выкідвала на твае ўрокі сотні далараў. Але ты і тут застаўся дылетантам і няўдачнікам. Ты ні разу не зарабіў хоць-бы пяць далараў, акампаніруючы каму-небудзь у канцэрце. А твае песенькі! Такая драбніца, якую ніхто не жадае выдаваць. Іх распявае толькі натоўп гэтых жулікаў з багемы.
— Я выпусціў раз кнігу, памятаеце — санеты, — няўпэўнена запярэчыў Кіт.
— А што гэта табе каштавала?
— Усяго дзвесце далараў.
— Яшчэ якія дасягненні?
— Я паставіў п’есу ў летнім павільёне.
— А што яна дала табе?
— Славу.
— І ты калісьці плаваў і спрабаваў ездзіць конна! — Джон Белью з залішняй энергіяй стукнуў шлянкай аб стол. — На што-ж ты ўсё-такі годны, чорт забяры? Ты-ж заўсёды быў здаровым малым, а між тым нават ва універсітэце не гуляў у футбол. Ты не грэб. Ты не…
— Я займаўся боксам і фехтаваў… крыху.
— Калі ты баксіраваў у апошні раз?
— Даўно. Казалі, што ў мяне выдатны вокамер і пачуццё дыстанцыі, толькі мяне лічылі… э… э…
— Ну, кажы.
— Непастаянным.
— Ты хочаш сказаць — лянівым.
— Мне самому здавалася, што гэта быў дужа мяккі выраз.
— Мой бацька, сэр, а ваш дзед Ісак Белью забіў чалавека ўдарам кулака, калі яму было шэсцьдзесят дзевяць год ад нараджэння.
— Каму, чалавеку?
— Не, твайму дзеду, бессаромнік. Ты ў шэсцьдзесят дзевяць год і камара не заб’еш.
— Час змяніўся, о дзядзечка! Цяпер за забойства садзяць у турму.
— Твой бацька праехаў аднойчы сто восемдзесят міль конна без адпачынку для сну і загнаў траіх коней.
— Калі-б ён жыў у нашы дні, ён прахрапеў-бы ўсю дарогу ў пульманаўскім вагоне.
