ў фургонах, запрэжаных валамі. Аснова ў яго была жалезная, закладзеная ў дзяцінстве, якое працякло ў абставінах заваёў новай краіны.
— Не так ты жывеш, Крыстоф. Мне сорамна за цябе.
— Струна грэху і гэтак далей? — усміхнуўся Кіт.
Стары паціснуў плячыма.
— Не сумуйце так па мне, дзядзечка. Я-б хацеў, каб гэта была струна грэху. Але з гэтым даўно скончана. У мяне на гэта няма часу.
— Тады што-ж?
— Моцная зморанасць.
Джон Белью пырснуў адрывістым недаверлівым смехам:
— Сапраўды? — Новы прыступ смеху.
— Чалавек — гэта прадукт навакольнага асяроддзя, — заявіў Кіт, паказваючы на дзядзькаву шклянку. — Ваша весялосць такая-ж шчыпкая і рэдкая, як і ваша пітво.
— Моцная зморанасць! — здзекваўся дзядзька. — Ды ты-ж за ўсё жыццё і цэнта не зарабіў!
— Аб заклад, што зарабіў, толькі ніколі не атрымліваю заробленага. Якраз цяпер я зарабляю да пяцісот далараў у тыдзень і працую за чатырох.
— Карціны, якіх ніхто не купляе? Ці…э…э… яшчэ якая-небудзь падобная дрэнь? Умееш ты плаваць?
— Некалі ўмеў.
— Ездзіць конна?
— Прабаваў калісьці.
Джон Белью фыркнуў з агідаю.
— Я рад, што твой бацька памёр і не можа бачыць цябе ва ўсім блеску тваёй нікчэмнасці, — сказаў ён. — Твой бацька быў сапраўдны мужчына, да кончыкаў пальцаў. Разумееш ты? Мужчына! Думаецца мне, што ён хутка выбіў-бы з цябе ўвесь гэты музыкальны і артыстычны брэд.
— Куды там! У наш заняпалы час… — уздыхнуў Кіт.
— Я зразумеў-бы цябе і, можа быць, нават прымірыўся -б з усёй гэтай белібярдою, калі-б ты дасягнуў хоць у чым-небудзь поспеху. Але ты не зарабіў у жыцці ні аднаго цэнта і не зрабіў нічога, вартага мужчыны.
— Гравюры, карціны, вееры, — з безуцешным выглядам сказаў Кіт.
— Ты проста мазілка, ды яшчэ і няўдачнік да таго-ж. Якія карціны ты пішаш? Бясколерныя акварэлі ды брэдавыя плакаты? І нічога ніколі не выстаўляў, хоць-бы нават тут, у Сан-Францыска.
