Сорак пяць капюшонаў былі адкінуты назад. Сорак пяць пар рук скінулі рукавіцы. Сорак пяць пар макасінаў моцна ўпёрліся ва ўтаптаны снег. Потым сорак пяць калоў апусціліся ў снег і такая-ж колькасць малаткоў была ўзнята ў паветра.
Грымнулі стрэлы, і малаткі ўдарылі. Права Сайрэса Джансона на мільён было згублена. Каб пазбегчы таўханіны, лейтэнант Палок настаяў на тым, каб спачатку быў убіты ніжні цэнтральны кол, потым поўднёва-заходні і гэтак далей па ўсіх вуглах — і затым ужо, нарэшце, верхні цэнтральны кол ля самага шляху.
Смок убіў свой кол і пабег у ліку першых дванаццаці чалавек. Па вуглах гарэлі кастры, і ля кожнага кастра стаяў палісмен са спісам у руцэ, адзначаючы імёны спаборнічаючых. Кожны павінен быў назваць сваё імя і паказаць палісмену свой твар. Гэта рабілася для таго, каб калы не ўбіваліся падстаўленымі асобамі, а сапраўдныя ўдзельнікі не імчаліся ў гэты час уніз па рацэ.
У першым вуглу ля кала Смока фон-Шрэдэр убіў свой. Іх малаткі ўдарылі адначасова. Калі калы былі ўбіты, ззаду наспелі іншыя ўдзельнікі; яны беглі з такой мітуслівай імклівасцю, быццам наўмысна жадалі перашкодзіць адзін другому, утварыўшы бойку і таўханіну. Прабіўшыся сярод штурханіны і назваўшы сваё імя палісмену, Смок убачыў, як адзін з удзельнікаў наляцеў на барона, збіў яго з ног, і той упаў у снег. Але Смок не стаў чакаць. Наперадзе яго былі яшчэ другія. Пры святле патухаючага кастра ён заўважыў няясныя абрысы спіны Вялікага Олафа. У поўднёва-заходнім вуглу ён і Вялікі Олаф убілі свае калы побач.
Гэты папярэдні бег з перашкодамі быў нялёгкай справай. Граніца ўчастка ўвогуле складала каля мілі, і большая частка яго прадстаўляла сабой няроўную карычневую паверхню, пакрытую снегам. Вакол Смока ўсе спатыкаліся і падалі, і некалькі разоў ён сам ляцеў наперад на рукі і на калені. Вялікі Олаф упаў так блізка, што Смок паваліўся на яго.
Ніжні цэнтральны кол быў убіты ля самага спуску да берага, і золаташукальнікі кінуліся ўніз па замерзламу руслу рэчкі на процілеглы бераг. Тут, калі Смок карабкаўся ўгару, чыясьці рука схапіла яго за нагу і кінула ўніз. Пры патухаючым святле аддаленага кастра не было ніякай магчымасці ўбачыць, хто сыграў з ім такую штуку. Але Біль з Арызоны, якога спасціг такі-ж лёс, падняўся на ногі і з хрустам ударыў крыўдзіцеля прама ў твар кулаком. Смок бачыў і чуў гэта, падымаючыся на ногі. Аднак, перш чым ён паспеў рушыць да
