— Не разумею, пра што ты кажаш.
— На абед. Яны ўжо, напэўна, будуць сядзець за вячэрай, пакуль ты да іх дабярэшся.
Смок хацеў быў адказаць з пераўвялічаным сарказмам, але раптам заўважыў асаблівы блеск у вачах субяседніка. Ён прадаўжаў апранацца, завязваючы пальцамі, страціўшымі ранейшую спрытнасць, гальштук віндзорскім вузлом ля каўняра сваёй мяккай баваўнянай кашулі.
— Гэткая прыкрасць, што я адаслаў усю сваю крухмальную бялізну ў пральню! — спачувальна прамармытаў Шорці. — А то я прыбраў-бы цябе.
У гэтую хвіліну Смок намагаўся нацягнуць на ногі чаравікі. Шарсцяныя наскі былі празмеру таўстыя, і ён з упрашальным выглядам пазіраў на Шорці, але той толькі паківаў галавой.
— Не. Калі-б у мяне і знайшліся тонкія наскі, я ні за што не даў-бы іх табе. Лезь зноў у макасіны, таварыш. Ты, напэўна, адмарозіш сабе пальцы пры такім бедным адзенні.
— Я заплаціў за іх пятнаццаць далараў, за паношачыя! — жаласліва сказаў Смок.
— Мне здаецца, што там не будзе ні адной душы не ў макасінах, — сказаў Шорці.
— Але там будуць жанчыны, Шорці. Я буду сядзець і есці поплеч з сапраўднымі, жывымі жанчынамі. З місіс Боуі і яшчэ з іншымі, так мне сказаў палкоўнік.
— Ну што-ж, макасіны не сапсуюць ім апетыту, — заўважыў Шорці. — Хацелася-б мне ведаць, навошта ты спатрэбіўся палкоўніку.
— Дапраўды, не ведаю. Можа быць, ён чуў, што я знайшоў Возера Нечаканасцей. Асушка яго будзе каштаваць шмат грошай, а Гугенхеймы шукаюць, куды-б укласці свае капіталы.
— Напэўна, што яно самае. Кажу табе, трымайся макасінаў. Ну, касцюм у цябе моршчыцца і крыху вузкаваты. Будзь асцярожным наконт яды. Калі ты будзеш шмат жэрці, дык ён, чаго добрага, трэсне. І калі якая-небудзь з гэтых самых жанчын незнарок выпусціць хустку, няхай сабе ляжыць на падлозе. Не ўздумай падымаць. Ні завошта не нагінайся!
ІІ
Як належыць спецыялісту, які атрымлівае высокі аклад, і прадстаўніку буйнай фірмы Гугенхеймаў, палкоўнік Боуі займаў адзін з самых лепшых будынкаў у Даусоне. Пабудаваны
