Сцяжынка, па якой яны ішлі, вяла ўгару па руслу, але яна была такая няясная, што яны вельмі часта гублялі яе ў цемры. Пасля чвэрткі гадзіны блукання па снягу Джой Гастэл выказала жаданне ісці ззаду і прадаставіла мужчынам пракладваць дарогу. Затрымка вядучых дазволіла ўсёй астатняй масе золаташукальнікаў нагнаць іх, і калі к гадзінам дзевяці развіднела, яны ўбачылі за сабой, на колькі хапала вока, бясконцую чараду людзей. Пры гэтым відовішчы цёмныя вочы Джой заблішчэлі.
— Колькі часу прайшло з таго моманту, як мы пачалі падымацца па руслу? — запыталася яна.
— Не менш двух гадзін, — адказаў Смок.
— Ды яшчэ дзве гадзіны, будзе чатыры, — рассмяялася яна. — Мае сябры з Львінага возера выратаваны.
Няясная падазронасць пранеслася ў галаве Смока. Ён спыніўся і зірнуў ёй прама ў твар.
— Я не разумею, — сказаў ён.
— Не разумееце? Я растлумачу вам. Гэта Нарвежскі ручай. Бабін ручай наступны на поўдзень.
Смок на хвіліну анямеў.
— Вы зрабілі гэта наўмысна? — запытаўся Шорці.
— Я зрабіла гэта, каб выручыць старажылаў.
Яна насмешліва разрагаталася. Мужчыны зірнулі адзін на другога, усміхнуліся і нарэшце разрагаталіся таксама.
— Перагнуў-бы я вас цераз калена ды добра набіў-бы, — заявіў Шорці, — калі-б у гэтым краі жанчыны не былі такімі рэдкімі.
— Значыць, ваш бацька не расцягнуў сабе сухажылля, а проста пачакаў, каб мы зніклі з віду, і рушыў далей? — запытаўся Смок.
Яна кіўнула сцвярджальна.
— А вы выканалі ролю прыманкі?
Яна зноў кіўнула, і на гэты раз смех Смока прагучэў шчыра і звонка. Гэта быў нястрымны смех мужчыны, які адкрыта прызнае сябе пераможаным.
— Чаму вы не злуецеся на мяне? — запыталася яна жаласліва. — Або… або… чаму вы не наб’еце мяне?
— Ітак, трэба, значыць, паварочваць назад, — сказаў Шорці. — У мяне ўжо ногі замерзлі стаяць тут.
Смок паківаў галавой.
— Ісці назад — значыць згубіць чатыры гадзіны. Мы, напэўна, прайшлі восем міль па гэтаму ручаю, а ён размешчан на поўдзень. Мы пойдзем уздоўж Нарвежскага ручая,
