спіць. Агні? Проста людзі хаваюць сваіх нябожчыкаў. Яны і не думаюць бегчы за золатам, б’юся аб заклад.
Калі яны спусціліся да падножжа ўзгорка і зайшлі ў самы горад, ва ўсіх дамах ужо мільгацелі агні, усюды стукалі дзверы, а ззаду чулася рыпенне мноства макасінаў па добра ўтаптанаму снегу. Шорці зноў пусціўся ў разважанні:
— Відаць, да чорта плакальшчыкаў у гэтым горадзе.
Яны прайшлі паўз чалавека, які стаяў на абочыне дарогі. Ён трывожна клікаў кагосьці ўпоўголаса:
— Эй, Чарлі! Ды варушыся-ж!
— Заўважыў ты мех у яго на спіне, Смок? Могільнік, напэўна, досыць далёка, калі праводзячым даводзіцца браць з сабою коўдры.
Калі яны вышлі на галоўную вуліцу, за імі цягнуўся ўжо хвост у некалькі сот чалавек, і, прабіраючыся пры абманлівым святле зорак да берага, яны чулі з усіх бакоў тупат чалавечых ног. Шорці пакаўзнуўся і ўпаў з вышыні трыццаці футаў у рыхлы снег. Смок упаў услед за ім, збіўшы яго зноў у той момант, калі ён падымаўся на ногі.
— Я знайшоў першы, — буркнуў ён, здымаючы рукавіцы, каб абтрэсці з іх снег.
Праз хвіліну яны рабілі страшэнныя намаганні, каб выкарабкацца з-пад груды цел, якія пасыпаліся на іх зверху. У часе ледастава ў гэтым месцы ўтварыўся затор, і награмаджаныя адна на другую ільдзіны былі цяпер здрадліва прыкрыты пластам снегу. Упаўшы некалькі разоў, Смок выцягнуў свечку і запаліў яе. Людзі, якія ішлі ззаду, радасна віталі святло. Свечка ярка гарэла ў нерухомым паветры, і спадарожнікі пайшлі хутчэй.
— Гэта бясспрэчна паход за золатам, — вырашыў Шорці, — калі толькі ўсе яны не лунацікі.
— Ва ўсякім выпадку, мы ідзем першымі, — адказаў Смок.
— Ну, гэтага я не ведаю — можа быць, там, наперадзе, светлячок. А можа, гэта ўсе светлячкі — вунь там, і там, і там. Зірні! Не, павер ужо мне, наперадзе нас цэлая працэсія.
Каб перабрацца на заходні бераг Юкона, трэба было прайсці цэлую мілю па награмаджаных ільдзінах, і мільгаючы ланцуг свечак цягнуўся ва ўсю даўжыню звілістай сцежкі. А ззаду, да самай вяршыні гары, з якой яны толькі што спусціліся, было яшчэ больш аганькоў.
— Паслухай, Смок, гэта не паход за золатам, гэта адны пакуты. Наперадзе нас, напэўна, добрая тысяча, а ззаду
