Старонка:Скарб (1927).pdf/14

Хадзілі доўга па амацку,
Аж спрыкрыла ўжо шукаць;
Аж тут: — „Сюды! тут пень!“ — зьнянацку
Дзям’ян стаў радасна шаптаць.
Ад пня ішлі мы хутка далей,
(Дзям’ян напераду ішоў).
Не мала мы папрацавалі,
Пакуль пералязалі роў.
За ровам, бытцам у гарачцы,
Шукалі камень мы у трох;
Хадзілі доўга аж прызнацца;
Засталісь чыста мы бяз ног!
А каменя знайсьці ня можна,
Хоць мацалі усё кругом,
Ходзючы ракам, асьцярожна,
Бытцам спаліўся ён агнём.
Ці скрось зямлю мо’ праваліўся,
Ня ведаю, як і гукаць
А мо’ Дзям’ян тут памыліўся,
Ды ня ў той бок пашлі шукаць?!
Пракоп ня вытрымаў, ды-й кажа:
— „Не, брат, няма тут камянёў!
„Я з першага ня верыў разу,
„Што скарб тут ёсьць; ідзём дамоў
„Дзям’ян няхай тут астаецца,
„Шукаць не скарбаў, а дурных,
„А-й то ня знойдзе, мне здаецца,
„У гэтым лесе ён і іх,
„Трэба-ж было вось“…
— „Ціха! Ціха!“
— Дзям’ян трывожна перабіў,
„Ці бачылі — што там за ліха.
„Сярнічку бытцам хто паліў,