аб кручы, і стогніць, і выіць неўгамонны Дняпро.
Чутно княгіні-адзіноці у ціхім пакою, аж праз таўстые мураваные замковые сьцены чутно, што вецер над борам грыміць безупынна, гудом-гудзяць і шумяць векавые сосны.
І нудна княгіні, і здаецца ёй, што так і дождж на дварэ, мутненькі, дробненькі, пракурыцца безперэстаньня цалютку ноч, а дужэючы ён без канца будзе бубнець аб рознакалёрные балоны вакенные, наводзячы невясёлые думы…
Буль-бом-бом… Буль-бом-бом…
Дрыжыць-мітусіцца чырвоны агонь у лямпадцы прад суровымі строгімі лікамі сьвятых на старасьвецкіх абразох у цёмным куце. Сьвятлеіцца кут ад лямпадкі. А бліскучые, зьяючые, чорнасрэбраные рызы у ва ўсе бакі, бяз лічбы, іскаркамі сыплюць і маркоту цягуча наганяюць.
Ня лёгка на сэрцы у княгіні Ганны, ня лёгка ды й дужа…
Ціха ў пакою, як заўсёды бязглосна пазіраюць райскіе птушкі і сіне-блакітные васількі з дарагіх тканін, што сьцены імі паўвешаны ад столі да нізу.
Не зьмяты, ня склычэны сукенные посьцілкі на дубовых услонах, бо калі тое было, што сядзелі на іх?
І астатняя стараніца Евангельля сьвятога як ляжыць дык ляжыць на чырвоным аксаміці; а недапісана, бо у апошніе часы не ўдаюцца кнігіні узоры-завіткі загалоўных літэраў. Не ўдаюцца… калі ж цяжка на сэрцы ад думак ташлівых, журлівых і недаплецены фарботы прыгожые. Мусіць не плятуцца чагосьці яны. Забыты, закінуты на узорным стале…
