Гэта старонка не была вычытаная
Ой, ніхто! —
Сэрца будзіць трывогу,
сэрца б‘ецца ў грудзёх перапёлам.
Ой, юнацтва гадоў беланогіх,
зьбірайся ў вандраўку у поле!
Бо даволі ўжо біцца аб муры
і дарыць прастытуткам каханьне.
Ой, даволі я вочы пажмурыў
па дзяўчыне вясковай па Ганьне.
Толькі маўчаў я аб гэтым упарта;
ня трывожыў электрыку сьвістам.
Ой-да скіну ня сёньня дык заўтра
я шаўро і ангельскую сьвітку.
Ды зноў апрануся папросту:
у зрэб‘е, шарачак стракаты.
Перадасьць хай па радыо роста
аб гэтым ў сялянскія хаты.
Але-ж не, ня злую я на хлопцаў;
яны дружныя, бравыя мальцы:
не адзін пабываў з іх у бойцы,
не адзін мацюгнуў па асфальце…
|}
