Старонка:Раніца рыкае (1925).pdf/48

ЭХ, ПЕСЬНЯ!..

Эх, песьня, — сяліб пазалота —
пасварыла мяне ты з хлапцамі,
а за што?
Што ў мужычым настроі — узьлёце
я сонца сьляпога ня цяміў.

О, так — гэта шчырая праўда —
я з ёю хавацца ня стану.
Нам гісторыя скажа, хто праў быў
у маладняцкім паўстаньні.

А зараз ўжо годзе, —
пахмяліцца я мушу да п‘яна,
каб у новым сваім ды паходзе
застацца ўсё тым-жа буянам.

Ўсё тым-жа Язэпам мужычым
з вяснова-кудлатай чупрынай.
Ой-да радасьць сваю я пазычыў!..
Хто-ж сягоньня к сабе мяне прыме?