|
Ой ды, песьні мае, цёмнавірыя!
Ну, куды вы, палкім раньнем душы?
Ці-ж ня лепей сакаліным ды выраем
карагодзіць вясны сінякудры узвыш?
Ну, нашто вы усьпенілі музыку слоў
і паводкай шумуеце вобразаў сьмелых?
Ці ня хочаце толькі быць новым паслом
ад сялянскіх мурожных аселіц?
Ну, добра — я з вамі згаждуся, —
хай выбрыкуе рытм сівагрывы,
Эх, бывае, — маркотным хаджу я,
бо ня з тых-жа, душою што крывяць.
Але гэта нічога, — пабачым,
хто дню новаму ўскіне заслону?!
Хоць я вырас, як сын той сабачы,
ўсе-ж жыве у грудзёх сакалінае слова.
Я люблю яго болей, як моцна,
Мяне вабіць уцеха блакітам вачэй.
Гэй вы, размахі юнацкага сонца,
каласеце маіх думак ячмень!
|
