Старонка:Раніца рыкае (1925).pdf/40

Толькі праўда, — была раз уцеха:
ў аўтабусна-трамвайным імпэце
паласкалася вуліца сьмехам,
а сабака схіліўся поэце.

З таго часу
ужо больш не хаджу я панурым,
нарыхтована кожнаму рэшты, —
хоць вочы й сьціскаюцца ў мурах,
промбанках і нэпмана-трэстах.

|}