Старонка:Раніца рыкае (1925).pdf/39

∗     ∗
∗

Вуліца рукі прасьцерла
ў электра-вітрынным міганьні.
Абазваў я ня раз яе сьцервай
за дзяўчыну каханую-Ганну.

Але ўсё бескарысна, дарэмна:
не спаткаў аніводнага разу,
і ў сьпеве машыннага рэмня
не падслухаў яе я выразаў.

Ой далёка яна!.. далёка!
Цешаць яе півахмельныя нівы,
а я тут пад маторны бег-клёкат
„так і так“ запускаю ў вітрыны.

Бо што мне іхні бляск электрычны
і ухмылка ў ядвабным убраньні?
Калі нэпман ў іх тлусты мурлыча
у бэтонна-сталічнае раньне.