Старонка:Пялёсткі (1926).pdf/14

То праплача мой родны, мой любы народ,
Праліе свае сьлёзы ад шчасьця
І на вольным прасторы шырокіх дуброў
Ўсё мінулае ў песьні пагасьне

І тады ўсё ўздыхне, сьмела, шчыра ўздыхне,
Сваю радасьць сьпяе для Айчыны
І каменьне, як сьмецьце між палкіх агней,
Каб згарэлі, навекі пакіне!

|}