Старонка:Пялёсткі (1926).pdf/12

Ўсе трывогі — глупства, трэба зьнішчыць іх,
Каб квітнела шчасьце ў нівах дарагіх,
Каб над роднай вёскай, на прастор сівы
Пралілася песьня кветак і травы.
Вось затым сягоньня ў радасьці бягу,
І ўліваю ў сэрца нашых дзён разгул!

|}