|
Я цяпер з хлапцамі ў радасьці бягу,
Каб уліць у сэрца нашых дзён разгул,
І ня чую сьвісту, вострага, як нож,
Што другіх бяз жалю ўжо скасіў даўно,
Толькі я сьпяваю ў залаты прастор,
Каб дарыць прывольлю радасьць сьветлых зор.
Хай ніхто ня кажа, як сьпяваць, аб чым,
Бо жыцьцё аб гэтым сёньня пракрычыць.
Трэба пець, каб сэрца, камень і вада
Захацелі вечна думаць і гадаць.
А што будзе заўтра і якім агнём
Зацьвітуць прасторы срэбных ячмянёў.
І ці будзе заўтра плакаць і гарэць,
Хто цяпер каханьнем родны край сагрэў.
Хто краіне сёньня аддае жыцьцё,
Каб пабачыць сонца тых нязнаных дзён,
Што прыдуць з вякамі на сівы прастор
І мо‘ скажуць сэрцу: ня трывожся, стой!
|
