РАЗДЗЕЛ ТРЫНАЦЦАТЫ
ЗНІКНЕННЕ ПРЫНЦА
Пасля вячэры абодвух таварышоў ахапіла цяжкая дрымота.
— Здымі з мяне гэтыя лахманы! — сказаў кароль.
Гендон без ніякага супярэчання раздзеў яго і ўлажыў у пасцель, потым агледзеў пакой і з сумам сказаў сам сабе:
«Ён зноў забраў мой ложак. Што-ж я буду рабіць?»
Маленькі кароль заўважыў яго недаўменне і прамовіў сонным голасам:
— Ты ляжаш ля дзвярэй і будзеш ахоўваць мяне.
Праз мінуту ён ужо забыўся на ўсе свае трывогі ў глыбокім сне.
«Небарака! Яму сапраўды варта было-б радзіцца каралём! — з захапленнем прамармытаў Гендон. — Ён грае сваю ролю дасканала». І ён расцягнуўся на падлозе, ля дзвярэй, вельмі задаволены, гаворачы сам сабе:
«На працягу гэтых сямі гадоў у мяне было яшчэ меней выгод; скардзіцца на цяперашняе сваё становішча значыла-б гнявіць бога».
Ён заснуў на світанні, а ў поўдзень устаў, раскрыў свайго моцна спаўшага гадаванца і ў адзін міг зняў з яго мерку вяровачкай.
Кароль у гэту мінуту прачнуўся. Расплюшчыўшы вочы, кароль паскардзіўся на холад і спытаў у свайго прыяцеля, што ён робіць. — Я ўжо скончыў, гасудар, — сказаў Гендон. — У мяне ёсць справа ў горадзе, але я скора прыду; засні зноў: табе патрэбен адпачынак. Дай, я накрыю цябе з галавой так ты хучэй сагрэешся.
Не паспеў ён дагаварыць, як кароль вярнуўся ў соннае царства. Майлс на цыпках вышаў з пакоя і праз трыццаць ці сорак мінут так-жа ціхенька вярнуўся — з касцюмам для хлопчыка. Касцюм быў з таннай матэрыі, паношаны, але чысты і цёплы. Майлс сеў і прыняўся разглядаць сваю пакупку, мармочучы сабе пад нос: «Каб быў у мяне кашэль падаўжэйшы, можна было-б дастаць касцюм лепшы; але, калі ў кішэні нягуста, цяжка быць надта пераборлівым.
|
Красуня жыла ў гарадку у нас, |
