— Цябе ганебна пакрыўдзілі, — сказаў маленькі кароль, бліскаючы вачыма. — Але я аднаўлю твае правы, клянуся святым крыжам! Не забудзь, што гэта гаворыць кароль.
Пад уплывам расказа аб гаротных прыгодах Майлса ў караля развязаўся язык, і ён вылажыў перад здзіўленым слухачом усе свае нядаўнія нягоды. Майлс слухаў і думаў:
«Якая-ж, аднак, у яго багатая фантазія! Сапраўды, гэта рэдкі розум, іначай ён не здолеў-бы, здаровы ці хворы, сплесці такую яркую і праўдападобную казку, як кажуць, з паветра, з нічога. Гаротнае, страціўшае розум дзіця! Пакуль я жывы, у яго будзе другі прытулак. Я не адпушчу яго ад сябе ніна крок; ён будзе маім пестуном, маім маленькім таварышам. І мы яго вылечым — о, абавязкова! І тады ён праславіцца, а я з гонарам буду гаварыць: так, ён мой, я падабраў яго, калі ён быў бяздомным валацугай, але я тады ўжо бачыў, якія ў ім вялікія здольнасці, і прадракаў, што свет калі-небудзь пачуе аб ім. Глядзіце на яго: хіба я не быў правы?»
А кароль гаварыў удумліва, мерным голасам:
— Ты вызваліў мяне ад сораму і крыўды, можа нават выратаваў маё жыццё і, значыцца, карону. Такая паслуга патрабуе шчодрай узнагароды. Скажы мне, чаго ты жадаеш, і, паколькі гэта ў маёй каралеўскай уладзе, тваё жаданне будзе выканана.
Гэта фантастычная прапанова вывела Гендона з задумення. Ён ужо хацеў быў падзякаваць каралю і перамяніць гутарку, сказаўшы, што ён толькі выканаў свой абавязак і не хоча ўзнагароды; але яму прышла ў галаву мудрая мысль, і ён папрасіў дазволу падумаць некалькі мінут, каб абмеркаваць гэтую міласцівую прапанову. Кароль з важнасцю адобрыў гэтую мысль, заўважыўшы, што ў такіх важных справах лепш не спяшацца.
Майлс падумаў некалькі мінут і сказаў сабе:
«Так, гэта трэба зрабіць. Іншым спосабам гэтага немагчыма было-б дабіцца, а між тым вопыт толькі што мінуўшай гадзіны паказаў, што прадаўжаць такім чынам было-б і нязручна і цяжка. Так, я прапаную яму гэта. Вельмі добра, што я не адмовіўся ад такога зручнага выпадку».
Ён апусціўся на калена і сказаў:
— Мая скромная паслуга не выходзіць за межы простага абавязку падданага, і таму я не магу лічыць яе сваёй заслугай; але-ж калі ваша вялікасць лічыць яе вартай узнагароды, я бяру
