І ён паўтарыў слова ў слова ўсю размову паліцэйскага з жанчынай у сенях і дадаў:
— Ну, што, хіба не так было? Хіба я не магу, калі трэба будзе, даць паказанні перад суддзёй?
У першую мінуту паліцэйскі знямеў ад страху і прыкрасці; потым узяў сябе ў рукі і з ненатуральнай развязнасцю адказаў:
— Парася можа каштаваць табе галавы.
— Ты робіш з мухі слана; мне проста прышло ў галаву пажартаваць з гэтай жанчыны дзеля забавы.
— І парася ты пакінуў сабе дзеля забавы?
Паліцэйскі адказаў паспешна:
— Вядома, добры пан. Кажу табе, што гэта быў жарт.
— Я пачынаю табе верыць, — сказаў Гендон ні то сур’ёзна, ні то з насмешкай. — Тады пачакай ты крыху тут, а я збегаю папытаюся яго міласць суддзю — ён-жа чалавек спрактыкаваны, разбіраецца і ў законах, і ў жартах, і ў…
Ён завярнуўся і пайшоў; канчаючы апошнія словы нахаду.
