Дзякуй табе, божа, што ты не даў прыняць на душу такі цяжкі грэх!
Майлс Гендон ад радасці зусім забыўся на этыкет; ён здзівіў караля і зняважыў каралеўскі гонар, абняўшы яго і пацалаваўшы. Жанчына падзякавала і пайшла, узяўшы з сабой парася; паліцэйскі адчыніў ёй дзверы і вышаў услед за ёю ў сені. Суддзя запісваў усю справу ў пратакол. А Гендону захацелася даведацца, чаго гэта паліцэйскі пайшоў услед за жанчынай; ён ціхенька пракраўся ў цёмныя сені і пачуў наступную размову:
— Парася тлустае і, мусіць, вельмі смачнае; куплю яго ў цябе; вось табе восем пенсаў.
— Восем пенсаў! Вось чаго захацеў. Ды ён мне самой каштуе тры шылінгі і восем пенсаў, чыстай манетай апошняга царствавання, якую стары Гарры, што нядаўна памёр[1], не паспеў адабраць сабе. Фігу табе за твае восем пенсаў!
— А, ты вось як загаварыла!.. Ды ты-ж пад прысягай паказала, што парася каштуе восем пенсаў. Эначыцца, ты дала ілжывую клятву. Ідзі са мной да суддзі трымаць адказ за сваё злачынства!.. А хлапчука павесяць.
— Ну, ну годзе табе, добры чалавек, маўчы, я згодна. Давай сюды восем пенсаў, бяры парася, толькі нікому не расказвай.
Жанчына пайшла ўся ў слязах. Гендон праслізнуў назад, у пакой суддзі, туды-ж неўзабаве вярнуўся і паліцэйскі, схаваўшы ў надзейнае месца сваю здабычу. Суддзя яшчэ некаторы час пісаў, затым прачытаў каралю бацькаўска-мудрае і строгае навучанне і прыгаварыў яго да кароткатэрміновага зняволення ў агульнай турме, а потым да публічнага лупцавання бізунамі. Здзіўлены кароль раскрыў рот для адказу і, відаць, гатоў быў даць загад, каб добраму суддзі адсеклі галаву тут-жа на месцы; але Гендон знакам перасцярог яго, і ён стрымаў сябе своечасова. Гендон узяў яго за руку, пакланіўся суддзі, і абодва, пад аховай паліцэйскага, адправіліся ў турму. Як толькі яны вышлі на вуліцу, абураны манарх спыніўся, вырваў руку і ўсклікнуў:
— Дурны, няўжо-ж думаеш сабе, што я ўвайду ў агульную турму жывым?
Гендон нахіліўся да яго і сказаў досыць рэзка:
— Будзеш ты мне верыць? Маўчы і не пагаршай справы
- ↑ Кароль Генрых VIII.
