— Дзякуй богу, яго хвароба прайшла! Гэта не слабае птушанё, а кароль. Ён трымае сябе зусім, як яго нябожчык-бацька.
Гул ухвалення, што насіўся ў паветры, не мог не дайсці да вушэй Тома, і ў яго з’явілася адчуванне поўнай свабоды, лёгкасці, і па ўсім яго целе разліліся нейкія прыемныя пачуцці.
Як-бы там ні было, маладая дапытлівасць прымусіла яго забыцца на гэтыя радасныя адчуванні і мыслі: Тому захацелася даведацца, якое злачынства маглі зрабіць жанчына і маленькая дзяўчынка, і па яго загаду абедзве яны, напалоханыя і плачучыя, прадсталі перад ім.
— А гэтыя што зрабілі? — спытаў ён шэрыфа.
— Ваша вялікасць, яны зрабілі паганае злачынства, і віна іх ясна даказана; суд, паводле закона, прысудзіў іх павесіць. Яны прадалі душу д’яблу — вось у чым іхняе злачынства.
Том уздрыгануўся. Яго прывучылі брыдзіцца тых людзей, якія робяць такія жудасныя рэчы. Але яго агіда была пераможана цікавасцю, і ён спытаўся:
— Дзе-ж гэта было і калі?
— А поўначы, у снежні месяцы, у руінах царквы, ваша вялікасць.
Том зноў уздрыгануўся.
— Хто быў пры гэтым?
— Толькі гэтыя дзве жанчыны, ваша вялікасць, і той другі.
— Яны прызналіся ў сваёй віне?
— Не, гасудар, адмаўляюць.
— У такім разе, як жа-ж гэта стала вядомым?
— Нейкія сведкі, ваша вялікасць, бачылі, як яны ўваходзілі туды. Гэта выклікала падазрэнне, якое потым і пацвердзілася. У прыватнасці даказана, што з дапамогай улады, атрыманай імі ад д’ябла, яны выклікалі буру, якая спустошыла ўсю ваколіцу. Каля сарака сведак даказалі, што бура сапраўды была. Такіх сведак знайшлося-б і тысяча. Яны ўсе добра памятаюць буру, бо ўсе пацярпелі ад яе.
— Вядома, гэта справа сур’ёзная! Том крыху падумаў і, памаўчаўшы, спытаў: — А жанчына таксама пацярпела ад буры?
Некалькі старых, што былі ў зале, заківалі галовамі ў знак
