— 28 —
чарцы вып‘ям, разгутарымся, зноў чаго-колечы новага даведаемся…
— Праўду кажаш, Панас!…
Заехалі да жыда ў стадолу, распраглі коні, прывязалі, падкінулі ім сена, а самі пайшлі ў хату.
Падарожных у карчме было многа. І усё адны мазурэ. Сярод іх знайшліся і знаёмыя Панасу й Тарасу.
Зараз прывіталіся, слова за словам, — і разгутарыліся. А каб разьвязяць у мазуроў языке і здабыць прыяцельства, — Панас з Тарасам заказалі кварту гарэлкі. Нарэзалі сала, П‘юць, ядуць, бясёду вядуць. Мазурэ з свайго боку пачалі гарэлку ставіць. Панас і Тарас прапануюць ім закусваць салам, а мазурэ адмаўляюцца.
Мы не кацапы, — кажуць, — свіную скуру есьці.
Мы таксама не кацапы, але сала не зьмяняем на вашу масьлянку.
А мазурэ ў той час якраз паставілі на стол бойку з масьлянкаю і ўсё абмакалі ў яе хлеб.
— То хто-ж вы, калі не кацапы? — пытаюцца мазурэ.
— Мы — паляшуке, бо жывём на Палесьсі. Але нам цікава, чаму вас мазурмі завуць, калі вы ў Польшчы жывяце?
— Мазурэ — гэта ў нас мужыке, як і мы з вамі, а палякамі называюцць тых ў нас, што працаваць адвучыліся.
— Цікаўныя рэчы мы ад вас чуям! А вы можа, й ня ведаеце, зкуль вы на сьвеце ўзяліся?
— Для цэго-з не вемы? Нас Пан Буг ствозыл!
— От і ня ведаеце! Бог стварыў толькі першага чалавека, што Адамам называўся. А ўсе людзі, што распладзіліся ад Адама па усей зямлі, ат-
