— 22 —
Прачыхаецца Тарас у начы, аж чуе, — мазурыха дзіця нарадзіла.
— Во вязе нам! — думае, — і на баль папалі, і даведаемся, якімі мазурэ родзяцца.
Наранкі Тарас, нічога ня кажучы Панасу, жыў не гарыць, хутчэй угледзіць новараджонага мазура. А папрасіць, каб паказалі, не адважыцца, бо гэта ня згодна са звычаем.
Урэшце, дачакаўся такі Тарас, як усе вышлі з хаты, а парадзіха заснула, адвярнуўшыся да сьцяны.
Падбег гэта ён да ложка, адкрыў дзіця, зірнуў на яго, ды кліча хутчэй Панаса.
Падбег Панас, глядзяць абодвы, — у дзіцяці запраўды вочы заплюшчаны і, быццам, вечкі зросшыся.
Дзіця раптам заплакала.
— Глядзі, нат сьлёзы не цякуць! — кажа Тарас, — і вочкі ўсё заплюшчаны!
У сенях нехта стукнуў, — і Панас з Тарасам хутка адскочыліся ад дзіцяці і, як ні ў чым ня бывала, сядзяць на лаве і монтаюцца каля капшукоў, быццам курыць рыхтуюцца.
— А што? Такі праўду людзі кажуць, — гавора Тарас, выехаўшы з панадворку.
— Аб чым? — пытаецца Панас.
— Ну, а пра тое, што мазурэ сьляпымі родзяцця!
Едуць яны далей, між сабою гутараць, сьмяюцца. Піпачкі свае — пык!-пык!-пык! — папыкваюць. Конікі, іх — трух! трух!-трух! — падтрухваюць. І ім нічога сабе пасьля мазуроўскага аўса;
Пад‘язджаюць нашы падарожнічкі да ракі: конікі піць захацелі.
