— 23 —
Разнуздалі. Пояць.
Бачаць, аж да іх пад‘язджае абоз мазуроў, таксама коні паіць.
Напаілі мазурэ коні і згаворваюцца між сабою талакно рабіць.
— Цікава паглядзець, — кажа Панас, — як мазурэ талакно робяць. Заложым тут папаску і пасочым.
— Праўду кажаш, Панас!
Падкінулі конікам сена, самі дасталі з воза сваю лусту, селі, сілкуюцца і да работы мазуроў прыглядаюцца.
Бачаць, — зьнялі мазурэ з воза мяшок мукі і нясуць да ракі.
Зацікавіліся Панас з Тарасам: што далей будзе?
Потым пракапалі мазурэ ў беразе заваню, напусьцілі ў яе вады й насыпалі солі. Памяшалі ваду, пакаштавалі, — ня солана! Яшчэ сыплюць соль, — ня солана, Цэлы мяшок солі ў заваню ўвярнулі і ніяк вады не пасалілі. „Што за ліха?“ дзівяцца мазурэ.
Але, як солі ўжо больш ня было, то рашылі і з недасолам пагадзіцца.
Сыплюць муку. Мяшаюць, — усё рэдкае талакно!
А мука, ведама, з вадой зьбягае.
Цэлы мяшок мукі ў заваню ўгацілі, — а талакно ніяк не загусае. Што за ліха? Рашылі мазурэ, што мука на дно сьселася. А як яе разьмяшаць?
Зараз паклікалі мазурэ хлапчука, прывязалі да яго шыі камень, а да паяса — вяроўку й кажуць: „Лезь у заваню талакно мяшаць!“
Хлапчук быў невялічкі, — і, як чабоўхнуў у заваню, дык і схаваўся з галавою.
