— 21 —
А яны пацягнуць, пацягнуць, завалакуць на зруб, прымераюць, — кароткая!
Давай зноў цягнуць!
Урэшце змарыліся мазурэ, запацелі, быццам з вады вылезьлі, і бачаць ужо, што не дадуць рады, — ня зробяць бэльку даўжэйшай. Паселі й сумуюць.
— А ось мы ўдвох якбачыш вам гэтую бэльку падоўжым!
— Ну! Хіба жартуеце? Нас ось дваццаць чалавек не далі гэтаму рады, а вы ўжо нешта зробіце?
Панас і Тарас, нічога не адказаўшы, зараз распрануліся, зьмерылі папярочную сьцяну зруба, знайшлі патрэбнай даўжыні ашвалачак дзеравіны, абчасалі, прыладзілі да бэлькі, зьбілі дубовымі цьвякамі, ўдвох зацягнулі, ўлажылі і пытаюцца у мазуроў:
— Ну што, далі рады?
Дзівяцца мазурэ і не надзякуюцца.
— Зкуль вы, людзі добрыя? — пытаюцца.
— А мы адтуль, адкуль хмары на неба падымаюцца!
— Э! Дык вы нат блізкія суседзі, бо ў нас хмары заўсёды з-за гэтага лесу выйходзяць, а туды толькі вярстоў са два будзе!
Запрасілі мазурэ добрых людзей, „блізкіх суседзяў“ у хату, паставілі за працу і добрую раду барышу, частуюць, кормяць, аб сваім жыцьці расказваюць.
П‘юць, ядуць Панас з Тарасам, як добрыя госьці, з мазурамі гутараць, жартуюць. Не заўважылі, як сутуняла.
Астаўляюць іх мазурэ нанач.
Паслалі Панасу на аднэй лаві, Тарасу — на другой. Ляглі падарожныя і сьпяць.
