— 20 —
А тыя стаяць, праціраюць вочы і толькі думаюць імі.
А некаторыя мужыке пачалі сварыцца з жанкамі. Адны кажуць, што прыехалі ў Берасьце, а жанке пераконваюць іх, — што дамоў.
А Панас з Тарасам падагналі конікаў ды й паехалі сабе далей.
Ад‘ехаліся за сяло, у волю нарагаталіся.
А што, заўсёды слухай мяне, Панас! — кажа Тарас.
— Ну й мудры народ гэтыя мазурэ! Едзьмо, браток, далей, бо кажуць людзі, што „чым далей у лес, тым больш дроў.
Едуць яны, едуць, між сабой жартуюць, Гутараць. Піпачкі свае — пык!-пык!-пык! — пакурваюць. Конікі — трух!-тртх!-трух! — трухаюць.
Уязджаюць зноў ў вёску.
Бачаць, — будуюць мазурэ новую хату.
— О, гэта цікава паглядзець! — кажа Панас.
Пад‘ехалі блізка, прыстакнулі, „памажы божа“ сказалі.
А мазурэ якраз у гэты самы час, пабраўшыся па чалавек дзесяць за вяроўкі, прывязаныя за адзін і другі канец да прыгатаванай і ўжо як мае быць абчэсанай бэлькі, цягнуць адны да сябе, а другія да сабе, аж вочы на лоб у іх выпірае.
— Што робіце, людзі добрыя? — пытаецца Тарас.
— А ціск ня бачыце? — бэльку хочам расьцягнуць! Кароткая, бачыце, папалася дзеравіна, а у нас даўжэйшае няма!
Глядзяць Панас з Тарасам, чакаюць, пакуль мазурэ бэльку расьцягнуць.
