— 19 —
А мазурэ храпуць, аж захлынаюцца і, пэўна, ужо па трэйцяму сну трызьняць,
Ось Тарас раптам падняўся.
— Ну, пойдзям, Панас!
— Куды?
— От, — ідзі, калі кажу!
Падыйшлі да вазоў.
— Варочай усе вазэ аглаблямі назад!
Паперакручвалі усе вазы назад і пайшлі спаць.
Назаўтрае, яшчэ да ўсходу сонца, усе схапіліся, палавілі коні, запраглі і паехалі.
Едуць сабе, едуць, з мазурамі гутараць, аба ўсім распытваюць. Пад‘язджаюць да вёскі.
— Што, мо гэта ўжо Берасьце? — пытаюцца мазурэ ў нашых падарожных.
— Так, Берасьце, — кажа Тарас, — а самога аж разрывае ад стрымліванага сьмеху.
— Але-ж — зусім, як наша вёска! — абрадаваліся мзазурэ.
— Глядзеця! — паказвае адзін мазур, — вун тая жанчына, што нясе ваду, як дзьве кроплі вады падобна да мае Магды!
— Праўда! — кажуць мазурэ.
А Панас і Тарас аж жыватэ падціснулі паясамі, каб ня трэснуць ад стрымліванага сьмеху.
— Глядзеця, людцэ, дык тут і каравэ саўсім, як нашы! — дзівяцца мазурэ, гледзячы на стада, што ішло з поля.
Уязджаюць у вёску. Коні давай цягнуць вазэ кожды на свой панадворак!
Насустрач кірмашнікаў павыбягалі з хатаў мазурыхі. Пытаюцца у мужыкоў, чаму не прадалі пшаніцы.
