китайского пролетариата, — какая благодарная тема!“[1]. У зьвязку з гэтым утвараліся кадры „пралаз і падхалімаў“, якія пісалі на „благодарные темы“ і якім Варонскі ня мала горкіх радкоў прысьвяціў у сваіх „Литературных записках“. Пра такога Варонскі піша:
„Ходят такие выжиги в звании критиков, рецензентов, ходят они и в звании художника. Такой „художник“ клянется и в стихах и в прозе священным именем коммунизма, хотя всем известно, что от коммунизма его только тошнит. Тиснув статейку, рассказик, стишок, он в минуты откровенности, промежду своих, сознается:
— Приняли и пропечатали, отпустил им полфунта кремля — прошло“.
Адны падыходзілі да пытаньняў ідэолёгіі груба- мэханічна, зводзячы іх да нейкіх тэзісаў па міжнароднаму становішчу; другія карысталіся такою пастаноўкаю пытаньня ў сваіх інтарэсах. І тым і другім шмат дасталася ў „Злых заметках“ Бухарына. У нас на Беларусі гэтае зьявішча не праявілася, бязумоўна ў такіх рэзкіх формах. На вялікі жаль, найбольш праявілася гэта ў некаторых з нашых агульна-прызнаных „аўторытэтнейшых“ крытыкаў, якія, пішучы рэцэнзіі на творы тых ці іншых поэтаў ці пісьменьнікаў, кіруюцца або аса-
- ↑ „Журналист“, № 8—9 за 1925 г.
