многіх пісьменьнікаў пад адну мерку. Вось — не анекдот, а факт: калі выходзіў зборнік "Слуцкія песьняры", дык у друкарні пераблыталі вершы паасобных аўтараў; вершы адных ішлі пад імёнамі другіх. А хто заўважыў гэта і хто мог заўважыць, калі ўсе гэтыя вершы былі шыты на адзін капыл, напісаны аднолькавымі словамі і заключалі ў сабе аднолькавыя думкі?
Расійская група імажыністаў разглядала вобраз, як мэту, і з гэтага выходзілі сябры групы пры будаваньні сваіх твораў. Але пры гэтым яны усё-ж такі трымаліся нейкіх правіл; кожны вобраз у іх павінен быў быць апраўданым агульнай композыцыяй і другімі вобразамі. Нашы маладыя поэты пашлі далей. У іх часамі вобраз ня толькі нічым не апраўданы, але зусім ня мае ніякага сэнсу і будуецца ці толькі па фонэтычнаму прынцыпу, ці па прынцыпу Піліпа з канапель", Возьмем некалькі мясьцін з вершаў Кляшторнага:
|
Не падняць нам з сьмяротнай пасьцелі |
Здорава? Але зразумець нельга. Альбо яшчэ:
|
— кастрычніка турбіны |
Ці можа зразумець чытач, што разумее аўтар у вобразе „Ледзяная гітара", створаным гэтым самым Кляшторным? Гэта гвалт над сэнсам, гвалт,
