як-бы там ні было, гэты зборнік мы павінны разглядаць, як чарговы этап творчасьці У. Дубоўкі.
Наконт агульнага характару сваёй поэзіі Дубоўка і сам не сумняваецца:
|
На нервах сваіх мы іграем |
Выходзячы з гэтага палажэньня, Дубоўка і композыцыю многіх сваіх вершаў прыстасоўвае да сваёй устаноўкі — паласкатаць нэрвы, дзеля гэтага звычайныя, простыя словы ўзьнімаюцца на высокія хадулі, аздабляюцца колекцыяй клічнікаў і шматкроп‘яў і падаюцца чытачу ў самым узьнятым тоне. Вось прыклад:
|
Ой! Ды як-жа загарэлася неба, |
Гэты ўзор потэтычнай композыцыі вершу вельмі добра знаёмы кожнаму, хто хоць трошкі ведае Дубоўкаву творчасьць. Гэта зроблена на ўзор славутай „Апошняй песьні“, і ня наша віна, што тут нават і сьлёз меней праліецца, як над „Апошняю песьняй“, як і там, аўтар скардзіцца на сваю адзіноту і, як нейкі „дух изгнанья“, знаходзіць толькі аднаго чалавека, а можа толькі свой уласны цень, што кажа яму:
— Дзень добры, брат!..
