Быццам паяц на бязьлюднай эстрадзе
Сярод запыленых вуліц і стрэх.
Перада мной узьнімаюцца сьцены
Слаўнай Эляды —
Байніцы эпох,
Вобразы Троі, асад Карфагэну
Ў звоне шчытоў у прызыве трывог.
Тупаюць коні,
Ламаюцца дзіды,
Трупы на полі ляжаць, як снапы…
Стогнуць кіфары аб тых, што ня прыдуць,
Песьнямі славячы сумную быль.
Скора дванаццаць. На шыбіне вецер
Квола здувае сьлязінкі вады.
Троя асаджана…
Троя здаецца…
Літараў войска ахутвае дым.
Морак радзее за вокнамі. Нават
Дожджык сьціхае, і гасьне сьвятло.
Я пераможаны, я засынаю,
Голаў схіліўшы над самым сталом.
Побач на ложку заснуў мой таварыш,
Знаю, і ён, мой вясёлы зямляк,
Сёньня Парыж аддае комунарам
І галасуе за сьмерць караля.
Ён не пакіне сваёй барыкады
Ў час, калі возьмуць апошні рэдут,
