|
ЗА ВУЧОБАЙ
Дожджык расьцягвае тонкія ніткі,
Роніць іскрыстыя кроплі на шкле.
Жоўты аловак, пакрэмзаны сшытак.
Перада мною ляглі на стале.
Як адзінота на спушчаным трапе,
Я сярод даўніх эпох уначы…
Мне дазваляецца мець сабе лямпу
Роўна у трыццаць і дзьве сьвячы,
Каб у сталетніх пацёмках і пыле
Мудрасьці даўняе сівых вякоў
Гэтыя трыццаць і дзьве мне сьвяцілі
Сярод нязьведаных слоў маяком…
І як студэнту-стыпэндыяту,
Тэмай адзначана мэта мая:
Лірыкай сумных тэорыі датаў
Мне захапіцца і
Апяяць.
Мне дазваляецца быць супакойным
Перад эскадрамі літар і слоў,
Мне дазваляецца пеша і конна
Езьдзіць па кнігах забытых вякоў.
Але успаміны… з імі ці зладзіш?..
Восень стаіць між апаленых дрэў,
|
