Старонка:Пракосы напамяць (1932).pdf/57

∗     ∗
∗

Ніяк за імі не пасьпець —
Такія дні ў натоўпе гончым.
Ужо сады губляюць медзь,
І клёны раздаюць чырвонцы.

Здаецца, позьняя пара,
Сяджу атулены ў поцем,
А за вакном гарыць зара
Агнём рабінавым на плоце.

І нездарма вароны дзесь
У сад зьляцеліся на сходку:
Між дрэў паволі нейчы цень
Блукае восеньскай паходкай.

І можа-б так было дармо,
Каб я ня жыў у гэтай хаце,
Дзе ходзіцць вецер між дамоў
У адвячоркавым халаце.

Але ці згодзіш на адно
Усё, што стане па-за намі…
Стучыцца восень у вакно
Заледзянелымі рукамі.

І я, аддаўшы ноч пяру,
Чакаю нечаканай стрэчы,