Старонка:Пракосы напамяць (1932).pdf/56

Вось яна імкнецца, моладзь,
Наша дужасьць, наша сіла.

Дзе ёй спынак, гэтай хвалі?
Звоніць лёд, іскрыцца радасьць.
Што-ж вы, хлопцы, раптам сталі
На завілак стромкіх падаць?!

Менск, 15-II—31 г.

|}