Гэта старонка не была вычытаная
Фарбы іхнія аж пышуць,
Нібы таюць ланцугі.
Вольна ў полі! Толькі вузкі
Рэйкі сьлізкія шляхоў.
Даць дарогу, — коням грузка
Плысьці ў вір пухавікоў!
Нам насустрач панам едзе
Распрыгонены мужык.
Мы аб‘едзем, ён аб‘едзе:
Водгук роўнасьці вялік!
Ён аб‘едзе, але гляне
Вокам вострым на „панкоў“.
Як ня скажа: „Ці то, пане,
Сталявацца ў вёску зноў?!“
Ня пужайся, беларусін,
Мы ня грозныя паны:
Едуць ў вёску бяз прымусін
Гарадзкія лятуны.
Новай вёсцы на спатканьне,
Як браты, нясемся мы,
