Старонка:Плынь (1927).pdf/9

НАШ ВЕРШ

Ліецца, ліецца той верш срэбраліты,
Сьмяецца у вочы бядзе і нядолі,
Пануе, пануе над лёсам няволі,
Да волі імкнецца, да волі няжытай
Той верш, самацьвет срэбраліты.

Над бурай-віхурай,
Над сьнежныя наспы,
Ад пушчы панурай,
Ад возера-заспы,
Як грохат пярунны,
Як лірнік шматструнны,
Ён б‘е ды сьпявае,
Як водгук, лунае
Над борам, над хвояй,
Травой-асакою…

Ляціць, як арол, ён ляціць над аржоньнем.
Глядзіць, як бядача над сошкай пануе.