Гэта старонка была вычытаная
О, мора вольнае! Дай моцы мне душэўнай
Зрабіцца дзіцянём, каб роўна прывітаць
І сініх вод тваіх разгулак песнапеўны
І тых, з кім прыдзецца па сьвеце вандраваць!
Яшчэ наўчы любіць бязьберажжа свабоды
Глыбокіх дум, бяздонных, як і ты,
Закаты гэных дум ды новыя усходы —
Нясьцішна гаманіць у часе цемнаты!
Вось, я гатоў! Ўжо кайстра за плячыма,
Ужо ў руцэ мой падарожны кій!
Жыві, шумі прад сьлёзнымі вачыма,
Нясі, глытай каменьне-круглякі!
Даруй! Іду у край далёкі, родны,
Бо кліча ён да працы ўсіх сыноў…
Каб толькі мне пачуць і там твой сьпеў лагодны,
Твой вольны сьпеў — у гомане лясоў!
1921 г.
◆ ◆ ◆
|}
