Гэта старонка не была вычытаная
Ты паверыш, што ў муках жыцьцё,
Што так званага „шчасьця“ — няма,
Што ёсьць воля ды крыж — забыцьцё, —
Здавальненьне-ж ды шчасьце — турма!
І мы станем між сонцаў блукаць
У бязьмернай душы вышыні,
І мы будзем, як зоры, згараць,
Як сьвятыя, сьвятыя агні…
Зазірні-ж ты у вочы мае,
Калі зможаш да конца жадаць:
Там душа да душы дастае,
Каб кахаць — і згараць!
◆ ◆ ◆
|}
