|
Ляжу пад бярозай за садам старым,
І вокам, і думкай — над краем маім.
Лясы па узгорках, і жыта, і луг,
І ветрык над гэтым, мой сябра, мой друг.
Ён дыша, цалуе, ён поўна жыве,
Ён думкі хістае ў маёй галаве.
І думкі, як хвалі на жыце, — вунь там.
Аддам я іх ветру, хоць зараз аддам!
— Бяры, вырывай іх, трапі па кустох,
Хай хітрыя дзеці заглохнуць ў лістох,
Заціснуцца ў лісьціках грушы старой,
Што сьпіць без дагляду пад гэтай гарой.
Эх, вецер, эх, братка! Ну, вольна-ж табе!
Павеці, і хаткі, і поле ў сяўбе, —
Усё ты цалуеш адразу і ў міг,
Цалуеш адхоны узгоркаў маіх,
|
