Старонка:Плынь (1927).pdf/54

І хмуры сасоньнік, і гучных дзяўчат, —
Усім ты вясёлы, жаданы сабрат…
Эх, добра і жабкаю шэраю быць,
Эх, добра ў вірочку між аіраў жыць!
Ня хочу быць птушкй, арлом-сакалом,
Ды лётаць у вершах за іхнім хвастом.
Пад сонца ўсё роўна, васпан, не ўзьляціш:
Паветра там мала, а холад ды ціш.
А жабцы — ёй добра вось тут, да-душы!
Як выплыве, сядзе — глядзі, ня дышы!
Глядзі, як глытае казюлечак — хоп!
Зноў вылупіць вочкі і плоскі свой лоб.
Ёй сонца здаецца чырвоным блінком,
А бусел затое, як той політком.
Эх, добра з чаротаў вадзіцу глытаць,
І спаць на лялеі, і жыць, як-бы спаць!
Давай-ка мяняцца, жабуня, са мной, —
Мне шэрая скурка і сьпеўнічак твой,
Табе-ж, разумееш, даю пяршынство:
У нас, людзі баюць, сядзіць бажаство, —
Прыроды уласьнік, любімы сынок —
Усё аддае вось за гэны вірок.
Даю табе леру, папер, алавок…
А жабка як квакне — ды скок у ставок…