Гэта старонка не была вычытаная
Сьвеціць галоўка, як золатам, плешкаю,
Твараў вялікіх над ёй парасон:
Ёй ў абарону, як волат-Самсон
Бацька і маці схілілісь з усьмешкаю…
II
Ночка сівая пад небам вісіць.
Сьціснула подыхам антыцыклёну.
Шэрань на дрэвах, як пасмачкі лёну.
Поўнач мінулася. Дзіцятка сьпіць.
Нешта пад чэрапам мякенькім сьніць —
І усьміхаецца антыцыклёну.
Сьпіць і ня ведае шэптаў благіх:
„Кажуць, яе і дагэтуль ня ксьцілі…
„Кажуць, ні поп і ні ксёндз не крапілі…
„Але-ж бацькоў ахрысьцілі саміх!
„Нейкая новая вера у іх, —
„Кажуць, пановаму неяк аксьцілі…
„Кажуць, чырвоны з дзяцёнкам стаяў,
„Папрыбіралі куты у портрэты,
„Пілі ўсе разам квасень перагрэты…
