Гэта старонка не была вычытаная
Адкінуўшы ўсе забабоны.
І плача матуля старая,
Шукае свайго маладая…
А там, ля узгорку
Рыгорка ляжыць.
Ён сьпіць, і панок нейкі побач з ім сьпіць.
І сьніцца абодвум,
Што час настае,
Калі ўжо ня будзе мо‘ бойкі тае,
Калі мо‘ апошні праб‘е барабан,
Каб зьнішчыць апошні пануючы стан…
І з глебы, угноенай чырвань-крывёй,
Чароўныя кветкі ўзыйдуць над зямлёй.
10-V—23 г.
◆ ◆ ◆
|}
