Гэта старонка не была вычытаная
Сказаў і глыбака так глянуў,
Нібы прадчуваў тую рану…
∗
∗ ∗ |
Дзяўчыніна сэрца „тук“ блізка.
Схілілася вочкамі нізка…
— Ня хочу! Ня верыш ты ў бога!
Рыгор у адказ ёй: — Ў якога?
— Ну, бога, звычайнага бога…
— Іх многа, галубанька, многа…
— Які ты! У пана Езуса!
Усьмешка скацілася з вуса,
І вырас прад дзеўчай Чырвоны,
І рушыць пачаў забабоны.
∗
∗ ∗ |
Пачаў ён, як Шатан праклённы,
Зьдзіраць прад вачыма заслоны.
Ды часам, каб сэрцу даць згоду,
Паказваў ёй на прыроду.
— Майсей, твой пан Езус, ды Буда
Далі нам слоў пекных аж груду,
Але тыя словы бясьсільны
