Гэта старонка не была вычытаная
Каб хоць слаўцом дагнаць:
„Бяжы, там Вісла — маць!“
IV
Сьпіць пад сьнегам раніца,
Сінь-лясок туманіцца…
— Што-ж я выйшла, ды куды?
Ці-ж пазбыцца мне нуды?
— Дзеўча, ўзімку вёсанька!
Хай чакае кросанька;
Ты Алеся, я — Рыгор.
Сьпяць армейцы, сьпіць і двор!
Глянь-зірні на зорачкі,
Вочкі пакажы,
Не сьпяшайся ў норачку,
Ціха, не бяжы!
Во, і спатыкнулася на аборачку…
— Пусьці!
— Адзін пацалунак, дзяўчына,
Апошні ад роднай краіны;
А там, у здагонку за панам
Мы пойдзем, і хто яго знае,
Што братку-Рыгора чакае…
