Гэта старонка не была вычытаная
Б‘е свой час.
Зьнік-зьнік, яшчэ зьнік…
— Зьмілуйся, панбуг, абарані нас!
Бабуля моліцца за сьценкай,
Як заўсягды,
Як і тады,
Калі была паненкай.
А Езус, зьвісшы ў куту,
Глядзіць на сьпячых чараду,
Да модлаў ён здаўна прывык.
Дык вось сталёвы, мокры штых
Рабрыну панбугу падпёр:
З прасонку пхнуў ружжо Рыгор…
∗
∗ ∗ |
Ўкруг ног Езуса пацеры
Дзядоўскія вісяць.
Сыны зямліцы-маці
Далей упокат сьпяць.
Бягуць ад іх „пагонныя“,
За імі ўсьлед чырвоныя.
Дык трэба-ж ім спрасоннае
Пусьціць слаўцо ўздагоннае,
